Αθέατα Περάσματα

Αθέατα Περάσματα
ομιλίες Π. Ανδρέα Κονάνου

Σάββατο 29 Ιανουαρίου 2011

Η ταπεινή προσκυνήτρια

Η ταπεινή προσκυνήτρια

πηγή: www.parembasis.gr

Το κύριο θέμα στο προηγούμενο τεύχος της Παρέμβασης ήταν για «το Σπουργιτάκι του Θεού», την Στέλλα Μιτσακίδου. Η Στέλλα επισκεπτόταν συχνά το Μοναστήρι Γενεθλίου της Θεοτόκου (Πελαγίας) στο Ακραίφνιο. Για τον λόγον αυτό ζητήσαμε από τις αδελφές του μοναστηριού να μας μιλήσουν από την πλευρά τους για όσα αντελήφθησαν από την μυστική και πολύτιμη ζωή της Στέλλας και μας απέστειλαν το κείμενο που δημοσιεύουμε στην συνέχεια.

Με αφορμή των όσων ελέχθησαν στην Σύναξη του Σαββάτου, στο Αρχονταρίκι της Ιεράς Μονής, στις 3 Ιουνίου, αναβίωσαν στην μνήμη μας οι αναμνήσεις και πολλά γεγονότα από την ζωή της μακαριστής Στέλλας, της ταπεινής προσκυνήτριας της Παναγίας του Μοναστηριού μας. Δεν ήταν σαν τους πολλούς προσκυνητές, που έρχονται και παρέρχονται, αλλά σαν αυτούς, τους αληθινούς, που είναι όπως τους θέλει ο Θεός και Τον προσκυνούν «εν Πνεύματι και αληθεία».

Την γνωρίζαμε 19 χρόνια, από τότε που εγκαταβιώσαμε στο Μοναστήρι. Ερχόταν ανελλιπώς στην Πανήγυρη της Μονής, αρκετές ημέρες νωρίτερα, αλλά και άλλες φορές. Κάποτε χανόταν για ένα χρονικό διάστημα και πάλι εμφανιζόταν. Επισκεπτόταν Μοναστήρια και Ιερά Προσκυνήματα, της άρεσε να πηγαίνη εκδρομές και ταξίδια. Δεν άφηνε προσκύνημα, ούτε και Μοναστήρι που να μην το έχη επισκεφθή. Πήγαινε στον άγιο Νεκτάριο στην Αίγινα, στην Παναγία την Φανερωμένη στην Σαλαμίνα, στην Τήνο, στην Πάτμο, στην Μυτιλήνη, στην Κωνσταντινούπολη, στην Μικρά Ασία, στους Αγίους Τόπους, στο Σινά, στην Ρωσία, στην Ιταλία και παρ' ολίγο και στην Κορέα.

Στο Μοναστήρι μας έφθανε πάντα κουρασμένη και καταϊδρωμένη, πεζή από την εθνική οδό τις περισσότερες φορές. Ήθελε να περπατάη και να προσεύχεται καθ' οδόν. Χτυπούσε πολύ δυνατά το καμπανάκι της πόρτας μ' έναν δικό της τρόπο που, πριν την δούμε, καταλαβαίναμε όλες ότι έφθασε η Στέλλα. Την υποδεχόμασταν με πολλή χαρά και αφού πρώτα προσκυνούσε στον Ναό, έπειτα κατευθυνόταν στον ξενώνα όπου εκεί είχε φτιάξει την δική της γωνιά. Είχε συγκεντρωμένες τις αποσκευές της, ο,τι αγόραζε από τα Προσκυνήματα και τις εκδρομές, τα βιβλία της, Αγία Γραφή, βίους αγίων, κασέτες με κηρύγματα και ψαλμωδίες, ένα μικρό κασετόφωνο, που ήταν μονίμως χαλασμένο, κλωστές, καρφίτσες και βελόνες για την ραπτική της.

Άστεγη καθώς ήταν τα τελευταία χρόνια, δίχως νοικοκυριό, χαιρόταν που κρεμούσε στον τοίχο τις εικόνες της και μπορούσε να ράψη πάνω στο κρεβάτι της καλύτερα απ ο,τι στα παγκάκια και στις σκάλες, η στα σαλόνια των Νοσοκομείων όπου συνήθιζε να ράβη και να κοιμάται. Είχε μαζί της μια κατσαρόλα και ελάχιστα, μηδαμινά σκεύη κουζίνας και χαιρόταν αφάνταστα που της επιτρέπαμε, όταν ήθελε, να μαγειρέψη μόνη της, όπως αυτή ήθελε, τον δικό της τραχανά, που είχε αγοράσει, στα δικά της σκεύη και να βράση μόνη της τα χόρτα που μάζευε γύρω από το Μοναστήρι. Έλεγε με ευχαρίστηση: «Σας ευχαριστώ, γιατί μ'αφήνετε να αισθάνoμαι κι'εγώ σαν νοικοκυρά!».

Σε μια ξεχωριστή τσάντα είχε ''τα της θανής της'' δηλαδή, ένα σάβανο, που το είχε αγοράσει από τα Ιεροσόλυμα και καθαρά καινούρια ρούχα, τα οποία δεν χρησιμοποιήθηκαν λόγω του ξαφνικού της θανάτου.

Θυμόμαστε την σκηνή που έπαιρνε ευχή από την Γερόντισσα και συγχρόνως η Γερόντισσα την ασπαζόταν στο κεφάλι και της έλεγε: «Μπορείς να μείνης, Στέλλα, όσο θέλεις». Αυτή ήταν εκείνη την στιγμή σαν ένα μικρό, φρόνιμο, υπάκουο και ταπεινό παιδάκι. Δεν ήξερε πως να εκφράση την ευχαρίστησή της. Η Γερόντισσα της ζητούσε να προσεύχεται για όλη την αδελφότητα και εκείνη απαντούσε: «Μάλιστα, μετά χαράς. ''Φωτεινης μοναχής και της συνοδείας αυτής''. Το γράφω παντού, όπου πηγαίνω». Επίσης όταν της ζητούσαμε να ψάλλη κάτι, αν ήθελε, τότε έσκυβε λίγο το κεφαλάκι της και έψαλε με την γλυκειά και κατανυκτική φωνή της στην Γερόντισσα, σε τρίτο ήχο, το απολυτίκιο της αγίας Φωτεινής, της Σαμαρείτιδος. «Θείω Πνεύματι καταυγασθείσα και τοις νάμασι καταρδευθείσα, παρά Χριστού του Σωτήρος Πανεύφημε...».

Μέσα στον ξενώνα καθόταν πολλές ώρες. Έλεγε την ευχή, διάβαζε την Αγία Γραφή και άλλα βιβλία, έψαλε ύμνους στην Παναγία και απολυτίκια αγίων. Διάβαζε και έψαλε σωστά και με ευκρίνεια. Επανελάμβανε με όλη την δύναμη της ψυχής της πολλές φορές το «Θεοτόκε Παρθένε...», το «Γενηθήτω το θέλημά Σου Κύριε» και την αγαπημένη της δοξολογία που ήταν το :«Δοξασμένο το όνομά σου Κύριε». Της άρεσε πολύ να ψάλλη το απολυτίκιο της εορτής της Μεταμορφώσεως. Αγαπούσε πολύ την Παναγία. Προσευχόταν για όλο τον κόσμο. Μερικές φορές μιλούσε μόνη της σαν να είχε κάποιον δίπλα της.

Και φυσικά ο πιο ειλικρινά "δίπλα της" γι'αυτήν ήταν ο Θεός στον Οποίο και απευθυνόταν με απλότητα και πολλή πίστη για όλα τα θέματα ακόμη και για τα πιο απλά.

Μια χειμωνιάτικη, παγερή ημέρα κάποια αδελφή περνούσε έξω από τον χώρο της και την άκουσε να φωνάζη και να λέη: «Χριστέ μου κρυώνω!!...κρυώνω Χριστέ μου!». Βέβαια είχε θέρμανση για "όσο ήθελε''.

Ήταν αξιοθαύμαστη η αφοσίωσή της και η αγάπη της στον Θεό. Ένας άνθρωπος με τόσα προβλήματα και στερήσεις, χωρίς σπίτι, μόνη και σε τέτοια ηλικία να προσεύχεται και να υμνή έτσι τον Θεό! Και χωρίς υποσχέσεις, χωρίς Σχήμα και κουρά, χωρίς δικό της κελλί.. Είχε εσωτερική εργασία, σταυρική πορεία και ήταν παραδομένη στο θέλημα του Θεού.

Ήταν πάντα πολύ πρόθυμη να σκουπίζη την αυλή, να μαζεύη τα χαρτάκια και τα σκουπίδια με τα χέρια της. Ιδιαίτερα την ευχαριστούσε να εργάζεται στον Ναό. Έκαμνε τέλεια την εργασία που της ανέθετες. Γυάλιζε με μεγάλη επιμέλεια τα μπρούτζινα σκεύη. Στην προτροπή μας να μη κουράζεται και να τελειώνη σύντομα απαντούσε « ο,τι γίνεται στο Μοναστήρι πρέπει να γίνεται τέλεια, γιατί εδώ είναι το σπίτι της Παναγίας». Την ώρα της εργασίας προσευχόταν η έψαλε.

Ήταν πολύ ευγνώμων. Όταν της προσφέραμε, φαγητό η κάποιο άλλο κέρασμα μας έδινε πολλές ευχές :«Καλό Παράδεισο, ο Θεός να είναι μαζί σας, σας ευχαριστώ πολύ, εσείς είσθε άξιες να Τον υπηρετήτε». Δεν ήξερε επίσης με ποιόν τρόπο να ευχαριστήση την αδελφή όταν της έκοβε κάποιο ύφασμα και της έκανε πρόβα για να το ράψη έπειτα η ίδια της και άλλη αδελφή όταν της έκοβε τα μαλλιά η της διόρθωνε το χαλασμένο κασσετόφωνο. Μας ζητούσε συγγνώμη εάν μας λύπησε με κάτι. Ήταν πολύ ευαίσθητη και δεν ήθελε να μας κουράζη.

Σε μια αδελφή, που της ζήτησε να προσεύχεται για μας, εκείνη απάντησε: «Ο Θεός θέλει να κάνουμε υπακοή!».

Όταν έμαθε ότι κάποια αδελφή έπρεπε να χειρουργηθή και ετοιμάζεται για το Νοσοκομείο, ζήτησε να την δη και της έδινε εγκάρδιες και ενθαρρυντικές συμβουλές και πολλές ευχές. «Μην ανησυχείτε, αδελφή, δεν είναι τίποτε, κάνετε υπομονή και θα περάση γρήγορα. Μετά την εγχείρηση θα νοιώθετε πολύ καλά. Ο Θεός να είναι μαζί σας».

Είχε την επιθυμία να φτιάξη κόλυβα για τους κεκοιμημένους γονείς και συγγενείς της, την οποία δυσκολευόταν να πραγματοποιήση. Χάρηκε υπερβολικά, όταν μια αδελφή, το Ψυχοσάββατο προ της Πεντηκοστής που βρέθηκε στο Μοναστήρι, έφτιαξε τα κόλυβα που μας είχε ζητήσει . Είχε παραγγείλει το πρόσφορο, έφερε μαζί της το νάμα, ζήτησε χαρτί και στυλό για να γράψη τα ονόματα των νεκρών που ήθελε.

Όταν ερχόταν μετά από κάποια προσκυνηματική εκδρομή μας έφερνε πάντα ευλογίες (λαδάκι από το καντήλι, σταυρουδάκια, θυμίαμα, μια κασέτα κλπ.). Άλλες φορές όταν της ανοίγαμε την πόρτα με πολλή χαρά μας εδινε τον καφέ και τα λουκούμια που κρατούσε λέγοντας: «Αυτά είναι για σας, σας παρακαλώ, μη τα κεράσετε στον κόσμο. Είναι κατάφρεσκος ο καφές. Πιστεύω θα σας αρέση. Τον πήρα σήμερα από τον Λουμίδη».

Την τελευταία φορά ήρθε με τον Σύλλογο ''Ονησιμος''. Ήταν ένα λεωφορείο με προσκυνητές από τους οποίους γνώριζε πολλούς. Βγήκε πρώτη από το λεωφορείο και έτρεξε στην κουζίνα για να προλάβη να δώση τον καφέ και τα λουκούμια που είχε αγοράσει. Ήταν όλο χαρά που προσφέραμε το δικό της κέρασμα στους προσκυνητές εκείνη την ημέρα.

Όταν της ζητούσαμε να προσευχηθή για κάποιο συγγενικό η φιλικό πρόσωπο, την επόμενη φορά που ερχόταν ρωτούσε «τι κάνει ο τάδε;» η «κάνε ένα καφέ να πιούμε για την ψυχή του αδελφού σου. Τον μνημονεύω, αδελφή μου».

Σεβόταν και τιμούσε πολύ τον Πνευματικό μας Πατέρα. Διάβαζε τα βιβλία του και μας έλεγε: «Να ξέρετε ότι έχετε σοφό και φωτισμένο Πνευματικό. Με τα βιβλία που γράφει βοηθάει πολύ κόσμο». Τον συνάντησε στο Μοναστήρι αρκετές φορές και κάποια φορά, στην εορτή της αγίας Παρασκευής στην Ναύπακτο αμέσως τηλεφώνησε να μας πη ότι τον είδε και φορούσε μια «λαμπρή στολή». Θυμάται μια αδελφή, πως, ενώ πλησίαζε κάποτε να πάρη ευχή από τον Δεσπότη ψιθύριζε: «ευλόγησέ τον Κύριε» και το επανελάμβανε πολλές φορές. Ύστερα πρόσθεσε: «ποιά είμαι εγώ που μπορώ να προσευχηθώ γι'αυτόν; ο Θεός να τον ευλογήση».

Ελεεινολογούσε τον εαυτό της και ευχαριστούσε για όλα τον Θεό. Δεν ήθελε να την επαινής, ούτε να λες κάτι καλό γι αυτήν. Τότε θύμωνε και δεν μιλούσε. Δεν ήθελε να την ρωτάς για την υγεία της. Σε κάποιες ερωτήσεις μας, σχετικά με την ζωή της, μερικές φορές δεν απαντούσε και σιωπούσε. Απέφευγε να μιλάη για τον εαυτό της. Δεν πρόσεχε την εξωτερική της εμφάνιση και συμπεριφορά. Ένας μικρός ξύλινος Σταυρός, περασμένος σ' ένα κορδόνι, κρεμόταν στον λαιμό της, το κομποσχοίνι της, οι αποσκευές της με κάποια ευτελή ενδύματα, λίγα βιβλία, εικόνες και κασέτες, μια μικρή σύνταξη ήταν όλη της η περιουσία. Κρατούσε ελάχιστα χρήματα για τις προσωπικές της ανάγκες και τα εισητήρια.

Έκανε αληθινή και θεάρεστη ελεημοσύνη. Κοιμόταν στα παγκάκια των πάρκων και στα σαλόνια των Νοσοκομείων, την περιφρονούσαν οι άνθρωποι ως επαίτη και την έδιωχναν και εκείνη με την μικρή πτωχική της σύνταξη βοηθούσε πτωχούς, έκανε δωρεές σε διάφορες Εκκλησίες για αγιογραφίες, Ιερά καλύμματα, σημειωτέον και στην εξωτερική Ιεραποστολή.

Πολλές φορές τόσο με την παρουσία της όσο και με την συμπεριφορά της άφηνε αίσθηση "δια Χριστόν σαλής".

Μεταξύ πολλών άλλων, φανερών και αφανών, κάποια αδελφή θυμάται: «μια μέρα της πήγαινα φαγητό στο δωμάτιό της και είχα τον λογισμό ότι είναι αγία, ''δια Χριστόν σαλή''. Όταν μπήκα μέσα, χωρίς κανένα λόγο άρχισε να φωνάζη: ''Τι είναι αυτό που μου έφερες!... Δεν το θέλω!.. Πάρτο πίσω!..'' Δεν μπορώ να το κρίνω αν ήταν απάντηση στο λογισμό μου...»

Κάποια φορά έτρεχε από τον άγιο Αλέξιο, το κοιμητήρι της Μονής, και φώναζε δυνατά και χαρούμενα: «Βρήκα, αδελφούλα μου, τον τάφο ανοιχτό –τον είχε ανοίξει πριν την κοίμησή της η Γερόντισσα Μακρίνα –και ήθελα να μπω μέσα, να ξαπλώσω, αλλά σκέφθηκα ότι αγία ψυχούλα θα μπη εκεί και δεν μπορώ εγώ να τον μολύνω. Έτσι ξάπλωσα δίπλα. Τι όμορφα που ήταν!» Πετούσε από την χαρά της!

Μια χρονιά, παραμονή των αγίων Αρχαγγέλων, στις 7 Νοεμβρίου βρέθηκε ξαφνικά, όπως ερχόταν πάντα, στο Μοναστήρι με σκοπό να κατεβή πάλι το απόγευμα για τον Εσπερινό στο εξωκκλήσι των Παμμεγίστων Ταξιαρχών, που πανηγύριζε και βρίσκεται κοντά στις όχθες της Υλίκης λίμνης. Εκείνο το βράδυ όμως έγινε ''χαλασμος Κυρίου''. Έπιασε δυνατή βροχή με αέρα και κρύο μαζί. Την άλλη ημέρα λίγο πριν το μεσημέρι η Γερόντισσα Μακρίνα, βλέποντας να μη σταματάη η βροχή, άρχισε να ανησυχή και μαζί με μια αδελφή, που οδηγούσε, κατευθύνθηκαν στο Εκκλησάκι. Την βρήκαν να κάθεται μόνη στα σκαλάκια του Ναού. Ανέμελη και χαρούμενη χαμογέλασε και είπε: «Μην ανησυχείτε για μένα. Έχω τους Αρχαγγέλους συντροφιά». Την πήραν μαζί τους στο αυτοκίνητο και ανέβηκαν στο Μοναστήρι.

Πριν δύο χρόνια, εορτή του αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, 29η Αυγούστου, βρέθηκε στην Θήβα. Περπατώντας μέσα στην αγορά βρήκε τα κρεοπωλεία ανοιχτά με τα κρέατα κρεμασμένα και τις τιμές πάνω σε αυτά. Έσχιζε τις τιμές και έτρεχε γρήγορα για να μη την πιάσουν οι κρεοπώλες λέγοντας: «νηστεία είναι σήμερα». Ήρθε έπειτα στο Μοναστήρι και γελώντας μας το αφηγείτο.

Την ίδια χρονιά, ένα απόγευμα του Καλοκαιριού, ήρθε καταϊδρωμένη και κατακόκκινη από την ζέστη με τα πόδια από το Ακραίφνιο. Μπαίνοντας στον ξενώνα διεπίστωσε ότι δεν είχε μαζί της μία χάρτινη εικόνα της Παναγίας, της Ιεροσολυμίτισσας. Βγαίνει γρήγορα, έρχεται στην κουζίνα και φεύγει τρέχοντας για το χωριό, πιστεύοντας ότι θα της έπεσε στο Πρατήριο που άφησε για λίγο την τσάντα της. Ήταν ώρα Εσπερινού και μέχρι να τελειώση ο Εσπερινός επέστρεψε κρατώντας την σφιχτά στα χέρια της και φιλώντας την Παναγία. «Την βρήκα, αδελφή μου, την βρήκα». Την χάρισε έπειτα στην αδελφή για να την κάνη εικόνα. Διήνυσε 10 χιλιόμετρα σε 3/4 της ώρας. Έτρεχε, δεν περπατούσε!

Μια φορά έφερε ξυνό τραχανά από κάποιο Μοναστήρι και ήθελε να της βράσουμε από αυτόν. Μόλις της τον πήγε η αδελφή, τον δοκίμασε και τον επέστρεψε λέγοντας: «Δεν τον θέλω, αδελφή μου, δεν είναι ξυνός, να τον δώσης στις γάτες». Πιστεύει η αδελφή πως το έκανε για να μη φάη κάτι που της άρεσε.

Σε μια από τις τελευταίες φορές που ήρθε στο Μοναστήρι είπε σε μια αδελφή: «Ξέρω, αδελφούλα μου, είσαι πολύ απασχολημένη, έχεις πολλές δουλειές. Κάνε όμως ελεημοσύνη και κάθησε να με ακούσης». Και άρχισε να αφηγήται περιστατικά που της συνέβησαν εκείνο τον καιρό και είχε στενοχωρηθή· όπως π.χ. που χαστούκισε τον οδηγό αστικού λεοφωρείου, στην Αθήνα, γιατί προσπάθησε να της σπρώξη την τσάντα που κρατούσε και δεν έφευγε από την είσοδο του λεοφωρείου. Βρέθηκε τότε στο Αστυνομικό Τμήμα μαζί με τον οδηγό, αλλά την απέλυσαν και γελούσε, αν και έλεγε πως έπρεπε να το εξομολογηθή γιατί αυτό την εμπόδιζε να κοινωνήση. Είπε επίσης για τις δυσκολίες και τα προβλήματα που αντιμετώπιζε όταν πήγαινε στα σαλόνια των Νοσοκομείων για να διανυκτερεύση, επειδή ήταν άστεγη. Την έδιωχναν οι Νοσοκόμες, την μάλωναν οι καθαρίστριες, φώναζαν οι γιατροί και πολλές φορές καλούσαν την Αστυνομία.

Όταν την ρώτησε μια αδελφή: «Τι απαντάς, Στέλλα, σε όσους σε φωνάζουν και στους Αστυνομικούς»; εκείνη με θάρρος και ύφος είπε την απολογία της: «Ξέρετε, Κύριοί μου, εσείς έχετε το σπίτι σας, το κρεβάτι σας, το φαγητό σας, εγώ που θα μείνω; Το Κράτος φροντίζει για τους αλλοδαπούς, για τους πλημμυροπαθείς, τους σεισμόπληκτους, για μένα κανένας δεν φροντίζει». Άλλη φορά είπε: «Είναι καλοί άνθρωποι οι Αστυνομικοί. Εγώ δεν τους φοβάμαι. Άλλοι είναι αυτοί που με οδηγούν εκεί».

Τον τελευταίο καιρό είχε σοβαρό πρόβλημα γιατί ο Πνευματικός της, ένας ηλικιωμένος κατάκοιτος Παπούλης είχε κοιμηθή και ο καινούριος, επειδή δεν είχε πολύ χρόνο, δεν δεχόταν να του τα έχη γραμμένα και να τα διηγήται όλα με λεπτομέρειες. Έπρεπε να τελειώνη γρήγορα. Αυτό όμως δεν την ανέπαυε γιατί ήθελε να κάνη τέλεια εξαγόρευση, χωρίς να κρύπτη το παραμικρό και έτσι ήταν στενοχωρημένη που δεν μπορούσε να εξομολογηθή, όπως αυτή ήθελε.

Είναι αλήθεια ότι της πρότειναν πολλοί να την φιλοξενήσουν και κάποιοι επίσης να της χαρίσουν ένα δωμάτιο. Δεν δεχόταν όμως και δεν ήθελε να δεσμεύεται. Είχε τις δικές της ''παραξενιες''που τις πλήρωνε όμως πολύ ακριβά. Στην πρότασή μας, μάλιστα, να μείνη μαζί μας έλεγε: «Μα εσείς είσθε μοναχές, ανήκετε στο Μοναστήρι σας, εγώ δεν ανήκω εδώ, είμαι ξένη. Πρέπει να φύγω. Άλλωστε οι δουλειές μου είναι στην Αθήνα. Θα πάω στις ομιλίες μου, στις αγρυπνίες, να πληρωθώ, να πάω για εξομολόγηση. Έχω δουλειές, αδελφή μου. Σας ευχαριστώ πολύ. Δεν μπορώ όμως να μείνω εδώ». Ούτε στην Μηλίτσα - γνωστή της κυρία, που την αγαπούσε- ήθελε να μένη πολύ. «Μα, η Μηλίτσα έχει οικογένεια, έχει τα παιδιά της, τον σύζυγό της, έχει την δουλειά της. Ένα βράδυ μόνο μπορώ να μείνω για να πάω πρωΐ-πρωΐ να πάρω νούμερο για εξομολόγηση».

Τον τελευταίο καιρό όμως, 8 μήνες πριν τον θάνατό της, βλέποντας πως οι δυνάμεις της την εγκαταλείπουν, δέχθηκε να φιλοξενηθή στο σπίτι της κυρίας Χρυσούλας, η οποία με πολλή αγάπη και ιδιαίτερη φροντίδα της παραχώρησε ξεχωριστό διαμέρισμα. Έκτοτε δεν εμφανίσθηκε στο Μοναστήρι.

Ένα χρόνο μετά τον αφανή θάνατό της και την περιπετειώδη και άσημη ταφή της και λίγες ημέρες μετά το "ετήσιο" Αρχιερατικό Μνημόσυνό της στο Καθολικό της Ιεράς Μονής, πιστεύουμε απόλυτα ότι ο Κύριος της έχει χαρίσει ''αυλη και αχειροποίητη σκηνή'' για να Τον δοξολογή αιωνίως. Με την ελπίδα και την βεβαιότητα μαζί ότι βρήκε παρρησία στον Θεό, πιστεύουμε ότι θα εισακούση Κύριος ο Θεός τις προσευχές της ταπεινής δούλης Του Στέλλας και για την δική μας αδελφότητα, όπως και για όλο τον κόσμο.

Η "ταπεινή προσκυνήτρια" έζησε αφανώς και κοιμήθηκε αφανώς. Έζησε όλη της την ζωή μαρτυρικώς και τελείωσε την ζωή της το ίδιο μαρτυρικώς, από τροχαίο ατύχημα στην οδό Βουλιαγμένης στην Αθήνα, στις 3 Ιουνίου του 2005.

Κ.μ.

Ιερά Μονή Γενεθλίου της Θεοτόκου

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Έτη

2020 (5) 2021 (4) 2022 (8) 2023 (25)

Οι Άνθρωποι του Θεού.

ΑΓ. ΑΒΙΒΟΣ Άγ. Άβιβος ΑΓ. ΑΝΑΝΙΑΣ ΑΓ. ΑΝΑΝΙΑΣ κ ΣΟΛΟΧΩΝ Αγ. Βαρβάρα Άγ. Γουρίας ΑΓ. ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ ΑΓ. ΙΩΑΝΝΗΣ ΑΓ. ΜΥΡΩΠΗ ΑΓ. ΟΝΗΣΙΜΟΣ Αγ. Παταπίου Άγ. Σαμωνάς Αγ. Σοφία Αγ. Φραγκίσκος ΑΓ.ΦΙΛΑΡΕΤΟΣ ΑΓΙΑ Αγία ΑΓΙΑ 12ην του μηνός Δεκεμβρίου ΑΓΙΑ 40 ΠΑΙΔΙΑ ΑΓΙΑ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΑΓΙΑ ΑΝΘΙΑ ΑΓΙΑ ΑΝΘΟΥΣΑ ΑΓΙΑ ΑΝΝΑ Αγία Άννα ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ -Επιστολή προς Εβραίους ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ -ΣΟΦΙΑ ΣΕΙΡΑΧ ΑΓΙΑ ΔΑΜΑΡΙΣ ΑΓΙΑ ΔΟΜΝΙΝΑ ΑΓΙΑ ΕΛΕΝΗ ΑΓΙΑ ΕΡΩΤΗΪΣ ΑΓΙΑ ΘΕΚΛΑ ΑΓΙΑ ΘΕΟΛΗΠΤΗ Άγια Θεοφάνεια Ἁγία Ἰσαπόστολος Νίνα ΑΓΙΑ ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΑΓΙΑ ΜΑΛΦΕΘΑ ΑΓΙΑ ΜΑΜΕΛΧΘΑ Αγία Ματρώνα ΑΓΙΑ ΠΕΛΑΓΙΑ ΑΓΙΑ ΠΕΡΣΗ ΑΓΙΑ ΠΡΟΚΛΑ ΑΓΙΑ ΣΤΕΦΑΝΙΔΑ ΑΓΙΑ ΤΑΪΣΙΑ ΑΓΙΑ ΧΑΡΙΤΙΝΗ ΑΓΙΑ ΧΡΥΣΗ ΑΓΙΑ HILDA ΑΓΙΑ WULHILDA Αγιασμένος ΑΓΙΕΣ Άγιο Μάμα Χαλκιδικής ΑΓΙΟ ΝΗΠΙΟ Άγιο Πάσχα Αγιογραφικα Αναγνωσματα ΑΓΙΟΙ Άγιοι ΑΓΙΟΙ 23 ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΑΓΙΟΙ 33 ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΑΓΙΟΙ 38 ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΑΓΙΟΙ 40 ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΑΓΙΟΙ ΑΔΡΙΑΝΟΣ και ΝΑΤΑΛΙΑ ΑΓΙΟΙ ΑΤΤΙΚΟΣ και ΣΙΣΙΝΙΟΣ ΑΓΙΟΙ ΔΙΟΜΗΔΗΣ και ΛΑΥΡΕΝΤΙΟΣ ΑΓΙΟΙ ΕΞΙ ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΕΣ Άγιοι και Εκκλησία ΑΓΙΟΙ ΚΕΓΟΥΡΟΣ ΑΓΙΟΙ ΚΟΣΜΑΣ ΑΓΙΟΙ ΛΕΟΝΤΙΟΣ ΑΓΙΟΙ ΜΕΔΙΜΝΟΣ ΑΓΙΟΙ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΜΑΡΤΥΡΕΣ Αγιολόγιο ΑΓΙΟΣ Άγιος ΑΓΙΟΣ ΑΒΔΑΙΟΣ ΑΓΙΟΣ ΑΓΑΘΟΝΙΚΟΣ ΑΓΙΟΣ ΑΓΑΠΙΟΣ ΑΓΙΟΣ ΑΔΑΥΚΤΟΣ ΑΓΙΟΣ ΑΖΗΣ ΑΓΙΟΣ ΑΘΗΝΟΔΩΡΟΣ ΑΓΙΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΑΓΙΟΣ ΑΝΑΝΙΑΣ ΑΓΙΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΑΓΙΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΑΓΙΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΑΓΙΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ και ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΜΑΤΘΑΙΟΣ ΑΓΙΟΣ ΑΡΚΑΔΙΟΣ ΑΓΙΟΣ ΑΡΣΑΚΙΟΣ ΑΓΙΟΣ ΑΧΑΙΜΕΝΙΔΗΣ ΑΓΙΟΣ ΒΑΒΥΛΑΣ ΑΓΙΟΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ ΑΓΙΟΣ ΒΑΡΛΑΑΜ ΑΓΙΟΣ ΒΕΝΙΑΜΙΝ ΑΓΙΟΣ ΒΙΚΕΝΤΙΟΣ ΑΓΙΟΣ ΒΙΚΤΩΡ ΑΓΙΟΣ ΒΙΤΑΛΙΟΣ Αγιος Γεράσιμος Ιορδανίτης ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος ΑΓΙΟΣ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ ΑΓΙΟΣ ΔΑΜΩΝ ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΝΟΣ ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Άγιος Δημήτριος Μυροβλύτης ΑΓΙΟΣ ΔΙΟΜΗΔΗΣ ΑΓΙΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΑΓΙΟΣ ΔΙΟΣΚΟΡΟΣ ΑΓΙΟΣ ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ ΑΓΙΟΣ ΕΡΜΙΝΙΓΓΕΛΔΟΣ ΑΓΙΟΣ ΕΡΜΟΓΕΝΗΣ ΑΓΙΟΣ ΕΥΓΕΝΙΟΣ ΡΟΝΤΙΟΝΩΦ ΑΓΙΟΣ ΕΥΘΥΜΙΟΣ ΑΓΙΟΣ ΕΥΛΑΜΠΙΟΣ ΑΓΙΟΣ ΕΥΤΥΧΗΣ ΑΓΙΟΣ ΗΛΙΟΔΩΡΟΣ ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΟΤΟΣ ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΚΤΙΣΤΟΣ ΑΓΙΟΣ ΘΩΜΑΣ ΑΓΙΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ ΑΓΙΟΣ ΙΑΣΩΝ ΑΓΙΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ ΑΓΙΟΣ ΙΕΡΟΘΕΟΣ ΑΓΙΟΣ ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Άγιος Ιωάννης Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΣΑΦ ΑΓΙΟΣ ΙΩΝΑΣ ΑΓΙΟΣ ΚΑΛΛΙΟΠΙΟΣ ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ ο Αιτωλός ΑΓΙΟΣ ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ ΑΓΙΟΣ ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΑΓΙΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΑΓΙΟΣ ΛΑΖΑΡΟΣ ΑΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΙΟΣ ΑΓΙΟΣ ΛΙΒΕΡΙΟΣ ΑΓΙΟΣ ΛΟΓΓΙΝΟΣ ΑΓΙΟΣ ΛΟΥΚΑΣ ΑΓΙΟΣ ΛΟΥΚΙΑΝΟΣ ΑΓΙΟΣ ΛΟΥΠΠΟΣ ΑΓΙΟΣ ΜΑΚΑΡΙΟΣ ΑΓΙΟΣ ΜΑΞΙΜΟΣ Άγιος Μάξιμος ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΙΝΟΣ ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΤΥΡΟΧΟΣ ΑΓΙΟΣ ΜΗΝΑΣ ΑΓΙΟΣ ΜΙΧΑΗΛ ΑΓΙΟΣ ΜΝΑΣΩΝ ΑΓΙΟΣ ΜAMΑΣ ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΑΓΙΟΣ ΝΕΣΤΩΡ Άγιος ο Θεός ΑΓΙΟΣ ΟΡΕΣΤΗΣ ΑΓΙΟΣ ΟΥΑΡΟΣ Άγιος Παΐσιος ΑΓΙΟΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ ΑΓΙΟΣ ΠΑΥΛΟΣ ΑΓΙΟΣ ΠΕΤΡΟΣ ΑΓΙΟΣ ΠΛΑΤΩΝ ΑΓΙΟΣ ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΟΣ ΑΓΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ Άγιος Πορφύριος ΑΓΙΟΣ ΡΩΜΑΝΟΣ ΑΓΙΟΣ ΣΑΒΒΑΣ ΑΓΙΟΣ ΣΑΔΩΘ Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ ΑΓΙΟΣ ΣΙΛΟΥΑΝΟΣ Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης ΑΓΙΟΣ ΣΟΛΟΜΩΝ ΑΓΙΟΣ ΣΤΑΧΥΣ ΑΓΙΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΑΓΙΟΣ ΣΩΣΙΘΕΟΣ ΑΓΙΟΣ ΤΑΤΙΩΝ ΑΓΙΟΣ ΤΙΤΟΣ ΑΓΙΟΣ ΦΑΝΟΥΡΙΟΣ ΑΓΙΟΣ ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΑΓΙΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΑΓΙΟΣ ΦΛΩΡΕΝΤΙΟΣ ΑΓΙΟΣ ΩΡΙΩΝ ΑΓΙΟΣ DAVID ΑΓΙΟΣ EDWIN ΑΓΙΟΣ GALL Αγίου Ιωάννη του Ρώσσου Αγνή Παρθένε Δέσποινα Αθηναγόρας Αθηναγόρας Ηγούμενος ΑΝΔΡΕΑΣ κ ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ Γέροντας Γέροντας Παϊσιος Γέροντας Πορφύριος ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ ΣΑΧΑΡΩΦ Γέροντες Γέροντος Ιωσήφ Γέρων Εορτές: Θεομητορικές Ζηνόβιος και Ζηνοβία Μ. Βασίλειος ΜΟΝΑΧΗ ΓΑΒΡΙΗΛΙΑ ΟΣ ΟΣΙΑ ΑΝΘΟΥΣΑ ΟΣΙΑ ΕΥΑΝΘΙΑ ΟΣΙΑ ΕΥΦΡΟΣΥΝΗ ΟΣΙΑ ΘΕΟΚΤΙΣΤΗ ΟΣΙΑ ΚΛΕΟΠΑΤΡΑ ΟΣΙΑ ΜΑΡΘΑ ΟΣΙΑ ΜΑΤΡΩΝΑ ΟΣΙΑ ΜΕΘΟΔΙΑ ΟΣΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΟΣΙΑ ΠΕΛΑΓΙΑ ΟΣΙΑ ΠΟΠΛΙΑ Οσία Σοφία της Κλεισούρας ΟΣΙΟΙ Όσιοι ΟΣΙΟΙ ΔΑΛΜΑΤΙΟΣ ΟΣΙΟΣ ΟΣΙΟΣ ΑΓΑΠΙΟΣ ΟΣΙΟΣ ΑΚΕΨΙΜΑΣ ΟΣΙΟΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ ΟΣΙΟΣ ΑΜΜΟΥΝ ΟΣΙΟΣ ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΣ ΟΣΙΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΣ Ὅσιος Ἀρσένιος ο Καππαδόκης ΟΣΙΟΣ ΒΑΡΣΟΣ ΟΣΙΟΣ ΒΑΣΙΑΝΟΣ ΟΣΙΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΟΣΙΟΣ ΓΕΝΝΑΔΙΟΣ ΟΣΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΟΣΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΟΣΙΟΣ ΔΑΒΙΔ ΟΣΙΟΣ ΔΩΡΟΘΕΟΣ ΟΣΙΟΣ ΗΛΙΑΣ ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΣΤΗΡΙΚΤΟΣ ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΦΑΝΗΣ ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΟΣΙΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ ΟΣΙΟΣ ΙΛΑΡΙΩΝ ΟΣΙΟΣ ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ ΟΣΙΟΣ ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ ΟΣΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΟΣΙΟΣ ΙΩΑΝΝΙΚΙΟΣ ΟΣΙΟΣ ΙΩΑΣΑΦ ΟΣΙΟΣ ΚΕΝΔΕΑΣ ΟΣΙΟΣ ΚΟΠΡΙΣ ΟΣΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ ΟΣΙΟΣ ΚΥΝΤΙΩΝ ΟΣΙΟΣ ΛΑΖΑΡΟΣ ΟΣΙΟΣ ΛΟΥΚΑΣ ΟΣΙΟΣ ΜΑΛΟΣ ΟΣΙΟΣ ΜΑΡΚΙΑΝΟΣ ΟΣΙΟΣ ΜΑΡΤΙΝΟΣ ΟΣΙΟΣ ΜΩΥΣΗΣ ΟΣΙΟΣ ΝΕΙΛΟΣ ΟΣΙΟΣ ΝΕΣΤΩΡ ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΑΝΔΡΟΣ ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΗΤΑΣ ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΩΝ ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΟΣΙΟΣ ΠΑΥΛΟΣ ΟΣΙΟΣ ΠΑΦΝΟΥΤΙΟΣ ΟΣΙΟΣ ΠΕΤΡΟΣ Όσιος Πέτρος ΟΣΙΟΣ ΠΟΙΜΗΝ Όσιος Πορφύριος Όσιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης ΟΣΙΟΣ ΡΩΜΑΝΟΣ ΟΣΙΟΣ ΣΑΒΒΑΣ ΟΣΙΟΣ ΣΑΒΒΑΣ ο Ηγιασμένος ΟΣΙΟΣ ΣΑΒΙΝΟΣ Οσιος Σεραφείμ ΟΣΙΟΣ ΣΕΡΓΙΟΣ ΟΣΙΟΣ ΣΕΡΠΟΣ ΟΣΙΟΣ ΣΙΛΒΑΝΟΣ Όσιος Στάρετς Αμβρόσιος ΟΣΙΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΟΣΙΟΣ ΣΥΜΕΩΝ ΟΥΡΒΑΝΟΣ ΠΑΝΑΓΙΑ Παναγιά Παναγία Παναγία Κρημνιώτισσα Παναγίας της Μηλιώτισσας Πανάχραντε ΠΡΟΦ. ΑΒΒΑΚΟΥΜ ΠΡΟΦ. ΝΑΟΥΜ ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΖΑΧΑΡΙΑΣ και η σύζυγός του ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΙΩΗΛ ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΟΒΔΙΟΥ ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΩΣΗΕ ΣΥΛΛΗΨΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΣΥΝΑΞΗ Τιμόθεος και η Μαύρα. Υμνοι ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ

ANATOLI

Μεταφορτώθηκε από το χρήστη την 6 Απρ 2008

Κάπου στη βόρεια ρωσία, σ ένα μικρό ορθόδοξο μοναστήρι, εγκαταβιώνει ένας πολύ ασυνήθιστος άνθρωπος. Οι συμμοναστές του προβληματίζονται από την εκκεντρική συμπεριφορά του. Οι προσκυνητές της Σκήτης θεωρούν ότι έχει την δύναμη να θεραπεύει ασθένειες, να εξορκίζει τους δαίμονες και να προβλέπει το μέλλον. Ωστόσο, ο ίδιος θεωρεί τον εαυτό του ανάξιο, λόγω μιας αμαρτίας που διέπραξε στα νιάτα του. Η ταινία είναι μια παραβολή, που συνδυάζει την σοβιετική καθημερινότητα και την ορθόδοξη μοναστική πολιτεία, ακραιφνείς πρεσβευτές αντιστοίχως του αθεϊκού υλισμού και της ένθεης πνευματικότητας. «Είναι μια ταινία για το γεγονός ότι ο Θεός υπάρχει. Προκύπτει μια στιγμή στη ζωή, που στο επίκεντρο βρίσκεται αυτό το σημαντικό ζήτημα. Επιπλέον, προσπαθώ να επεκταθώ σε νέα κινηματογραφικά είδη, στη συγκεκριμένη περίπτωση το είδος της ζωής των αγίων». Πάβελ Λουνγκίν, Σκηνοθέτης Στο internet μπορείς να τη δεις με ελληνικούς υποτίτλους, κάνοντας κλικ στο http://video.google.de/videoplay?docid=-7645380399411010665&q=anatol+wmv&....

Νεομάρτυρας Ευγένιος Ραντιόνωφ


Νεομάρτυρας Ευγένιος Ραντιόνωφ
Νεομάρτυς Ευγένιος Ροντιόνωφ

Μαρτύρησε στις 23 Μαΐου 1996


Το παρακάτω σύντομο συναξάρι αποτελεί ένα ευλαβικό αφιέρωμα της Ιεράς Μονής μας. Η μετάφραση του ρωσικού κειμένου που λήφθηκε από την ιστοσελίδα: http://www.peoples.ru/state/sacred/rodionov/ εκπονήθηκε από πατέρες της Μονής μας.


Ο Νεομάρτυρας Ευγένιος Ροντιόνωφ γεννήθηκε στις 23 Μαΐου 1977 κοντά στη Μόσχα-και συγκεκριμένα στο χωριό Κουρίλοβο, στην περιοχή της πόλεως Παντόλσκ-. Ήταν το μοναδικό παιδί της οικογένειας και βαπτίστηκε Ορθόδοξος Χριστιανός κατά την παιδική του ηλικία. Η μητέρα του ονομάζεται Λιουμπόβ (=αγάπη) Βασίλιεβνα.

Το 1989 η γιαγιά του πήρε τον μικρό Ευγένιο και τον πήγε στην Εκκλησία, για να εξομολογηθεί για πρώτη φορά και να μεταλάβει των αχράντων μυστηρίων. Ο ιερέας πρόσεξε ότι το παιδί δε φορούσε Σταυρό και κατά τη διάρκεια της εξομολόγησης του φόρεσε ένα Σταυρό, τον οποίο ο μικρός Ευγένιος δεν τον έβγαλε ποτέ από πάνω του· μάλιστα, έφτιαξε ένα χονδρό κορδόνι και τον πέρασε εκεί. Η μητέρα του, όταν είδε ότι φορούσε Σταυρό, τον προέτρεψε να τον βγάλει, διότι, όπως είπε, θα τον περιγελάσουν οι συμμαθητές του. Ο Ευγένιος δεν απάντησε, αλλά και δεν την υπάκουσε.

Όταν τελείωσε τις σπουδές του το 1994, εργάστηκε ως επιπλοποιός, επάγγελμα που του απέφερε πολλά έσοδα.

Στις 25 Ιουνίου του 1995 παρουσιάστηκε στο Στρατό και μετά τη βασική του εκπαίδευση, στις 13 Ιανουαρίου του 1996, τοποθετήθηκε στα συνοριακά φυλάκια Τσετσενίας-Ηγκουερίνας. Ακριβώς ένα μήνα μετά, στις 13 Φεβρουαρίου του 1996, αιχμαλωτίστηκε. Η αιχμαλωσία έγινε ως εξής: η στρατιωτική υπηρεσία έστειλε τέσσερις στρατιώτες-μεταξύ των οποίων και τον Ευγένιο-να κάνουν ελέγχους στα αυτοκίνητα που διέρχονταν από ένα συγκεκριμένο δρόμο. Δυστυχώς, οι αρμόδιοι έστειλαν τους στρατιώτες χωρίς να υπάρχει καμιά προηγούμενη οργάνωση (δεν υπήρχε καν φωτισμός) και καμιά ασφάλεια. Από αυτόν το δρόμο περνούσαν πολύ συχνά Τσετσένοι μεταφέροντας όπλα, αιχμαλώτους και ναρκωτικά. Τη νύχτα εκείνη πέρασε από εκείνο το δρόμο ένα ασθενοφόρο. Όταν οι στρατιώτες το σταμάτησαν για έλεγχο, ξαφνικά μέσα από αυτό πετάχτηκαν πάνω από δέκα Τσετσένοι, πολύ καλά οπλισμένοι. Ακολούθησε συμπλοκή και οι Τσετσένοι συνέλαβαν και τους τέσσερις στρατιώτες. Αυτό έγινε στις 3 τη νύχτα. Στις 4 η ώρα ήρθαν άλλοι στρατιώτες για αλλαγή φρουράς· φυσικά δεν τους βρήκαν και κατάλαβαν αμέσως τι είχε συμβεί. Μετά από λίγες μέρες η υπηρεσία του στρατού ενημέρωσε τους γονείς των στρατιωτών για την εξαφάνισή τους. Η μητέρα του Ευγένιου κατάλαβε ότι δεν πρόκειται για εξαφάνιση, αλλά για αιχμαλωσία, και πήγε με κίνδυνο της ζωής της στην Τσετσενία, για να βρει το παιδί της. Έφτασε στην πόλη Χαγκαλά και μετά από πολλές προσπάθειες ήρθε σε επαφή με τους αρχηγούς διαφόρων αντάρτικων ομάδων της Τσετσενίας προσπαθώντας να μάθει για την τύχη του Ευγένιου, διότι γνώριζε ότι οι Τσετσένοι δε σκοτώνουν αμέσως τους αιχμαλώτους, αλλά περιμένουν μήπως πάρουν λίτρα και τους ελευθερώσουν. Οι ίδιοι οι Τσετσένοι της είπαν ότι ο γιος της ζούσε, αλλά ήταν αιχμάλωτος και σιώπησαν με νόημα προσπαθώντας να υπολογίσουν πόσα χρήματα μπορούσαν να αποσπάσουν από αυτήν. Εκείνον τον καιρό ένας ζωντανός στρατιώτης αιχμάλωτος στοίχιζε 10.000 δολάρια, ενώ ένας αξιωματικός 50.000. Όταν κατάλαβαν ότι δεν πρόκειται να κερδίσουν αρκετά χρήματα, αποφάσισαν να τον σκοτώσουν. Η μητέρα του πήγε παντού για να τον ψάξει, πέρασε από χωριά, από δρόμους με νάρκες, από μέτωπα συγκρούσεων, γνώρισε πολλούς αξιωματικούς Τσετσένους και, όπως η ίδια λέει, «πέρασα από όλους τους κύκλους του άδη».

Από την πρώτη μέρα της αιχμαλωσίας του Ευγένιου, που διήρκησε 100 ημέρες, οι αντάρτες, επειδή είδαν ότι φοράει Σταυρό, προσπάθησαν να τον κάμψουν ψυχικά, ώστε να καταφέρουν-αν ήταν δυνατό-να τον αναγκάσουν να αρνηθεί την πίστη του, να βγάλει το Σταυρό, να γίνει μουσουλμάνος και να τον κάνουν δήμιο και φονιά των άλλων Ρώσων αιχμαλώτων. Ο Ευγένιος, βέβαια, αρνήθηκε όλες τις προτάσεις και, παρά τους συνεχείς ξυλοδαρμούς, τα πάμπολλα βασανιστήρια και τις υποσχέσεις ότι θα ζήσει αν βγάλει το σταυρό του, δεν μπόρεσαν να τον κάμψουν.

Αργότερα, οι ίδιοι οι αρχηγοί των ανταρτών είπαν στη μητέρα του: «εάν ο γιος σου γινόταν σαν ένας από εμάς, δε θα τον αδικούσαμε».

Στις 23 Μαΐου του 1996, δηλαδή την ημέρα των γενεθλίων του, πήραν τους τέσσερις αιχμαλώτους στρατιώτες, μεταξύ των οποίων και τον Ευγένιο, για να τους σκοτώσουν. Πρώτα σκότωσαν τους τρεις συναιχμαλώτους του. Έπειτα, πρότειναν για τελευταία φορά στον Ευγένιο να βγάλει το Σταυρό λέγοντας ότι «ορκιζόμαστε στον αλλάχ ότι θα ζήσεις». Ο Ευγένιος και πάλι αρνήθηκε και τότε υπέστη το φρικτό του μαρτύριο. Τον έσφαξαν με μαχαίρι κόβοντας εντελώς το κεφάλι του, αλλά δεν τόλμησαν να βγάλουν το Σταυρό από το λαιμό του. Τον έθαψαν μεν με το σταυρό, αλλά χωρίς το κεφάλι.

Τελικά, η μητέρα του βρήκε τον Ευγένιο μετά από εννέα μήνες. Και πάλι ζήτησαν οι Τσετσένοι 4000 δολάρια για να της δώσουν το λείψανο. Της έδωσαν και βιντεοκασέτα με το μαρτύριο του γιου της και της διηγήθηκαν οι ίδιοι την πορεία της αιχμαλωσίας του και τα βασανιστήρια.

Η μητέρα του Ευγένιου πούλησε το διαμέρισμά της και ό,τι άλλο μπορούσε-μέχρι και ρούχα-για να μπορέσει, αφενός μεν να δώσει τα λίτρα, αφετέρου δε να ανταπεξέλθει στα έξοδα εκταφής, ειδικού φέρετρου, μεταφοράς κλπ., τα οποία δεν ήταν και λίγα.

Τελικά στις 20 Νοεμβρίου του 1996 μετέφερε το λείψανο στο χωριό τους και το έθαψε στο κοιμητήριο. Μετά από λίγες μέρες ο πατέρας του Ευγένιου πέθανε δίπλα στο μνήμα από τη λύπη του.

Αμέσως, σε διάφορες περιοχές της Ρωσίας ο άγιος μάρτυρας Ευγένιος άρχισε να εμφανίζεται και να κάνει θαύματα. Παρακάτω παραθέτουμε ορισμένες μαρτυρίες και θαυμαστές επεμβάσεις:

Ένα κοριτσάκι που έμενε σε Ορθόδοξο ορφανοτροφείο διηγήθηκε ότι της εμφανίστηκε κάποτε ένας ψηλός στρατιώτης με κόκκινο μανδύα, ο οποίος της είπε ότι είναι ο Ευγένιος, την έπιασε από το χέρι και τη οδήγησε στην Εκκλησία. Το κοριτσάκι λέει: «παραξενεύθηκα που φορούσε κόκκινο μανδύα, διότι οι στρατιώτες δε φορούν σήμερα τέτοιο μανδύα, και σκέφτηκα ότι αυτός πρέπει να είναι ο μανδύας του μάρτυρα».

Σε πολλές Εκκλησίες έχουν δει ένα στρατιώτη με πύρινο μανδύα, ο οποίος βοηθάει τους αιχμαλώτους στην Τσετσενία να δραπετεύσουν από την αιχμαλωσία τους και να διαφύγουν από κάθε κίνδυνο, όπως νάρκες κλπ.

Σε ένα νοσοκομείο τραυματιών πολέμου οι τραυματισμένοι στρατιώτες πιστοποιούν ότι ένας άγιος μάρτυρας Ευγένιος τους βοηθάει, ειδικά όταν πονάνε πολύ. Όταν κάποιοι από αυτούς πήγαν στο Ναό του Σωτήρος στη Μόσχα, είδαν την εικόνα του μάρτυρα και αναγνώρισαν αυτόν που τους βοήθησε.

Το στρατιώτη με τον κόκκινο μανδύα τον γνωρίζουν και οι φυλακισμένοι. Κυρίως βοηθάει τους πολύ καταβεβλημένους και συντετριμμένους ψυχικά λόγω της φυλακίσεως τους.

Το 1997 με ευλογία του Πατριάρχη Αλεξίου εκδόθηκε ένα βιβλίο με τίτλο «Νέος μάρτυς του Χριστού στρατιώτης Ευγένιος». Ένας ιερέας ονόματι Βαντίμ Σκλιαρένσκο από το Ντνεποπετρόφκ έστειλε στο Πατριαρχείο μία αναφορά όπου έγραφε ότι το εξώφυλλο του βιβλίου με τη φωτογραφία του αγίου μυροβλύζει.

Μετά από τρία χρόνια και τρεις μήνες ο αρχηγός και όλη η ομάδα του, οι σφαγείς του Ευγένιου, σκοτώθηκαν από τους ίδιους τους Τσετσένους μετά από εμφύλιες αντιπαραθέσεις.

Καθ' όλη τη διάρκεια του χρόνου, αλλά περισσότερο την ημέρα του Μαρτυρίου του, στις 23 Μαΐου, έρχονται για προσκύνημα στο τάφο του πολλοί πιστοί και αναφέρονται πολλά θαύματα.


Ευγένιος Ρωντιόνωφ - Νεομάρτυς της Ρωσίας

Ευγένιος Ρωντιόνωφ - Νεομάρτυς της Ρωσίας

Ευγένιος Ροντιόνωφ, 19 χρονος νεομάρτυς των ημερών μας.
Αποκεφαλίστηκε το 1996 τη μέρα που γινόταν 19 ετών διότι δεν δέχτηκε να βγάλει τον Σταυρό από τον λαιμό του! (13/3/09)

Μάιος

Ιούνιος